Η Ωδή της Λέιθιαν

Το Lay of Leithian είναι ένα ημιτελές ομοιοκατάληκτο ποίημα γραμμένο από τον J. R. R. Tolkien κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, αποτελούμενο από περισσότερους από 4200 στίχους. Ήταν μια μεγάλη ωδή των Ξωτικών που αφηγείται την ιστορία του Beren και της Luthien, την Αποστολή τους για το Silmaril και την επιστροφή τους από τον Mandos. Λέγεται ότι ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη όλων αυτών των ιστοριών (με την Narn i Chîn Húrin, την Ιστορία των Παιδιών του Hurin, να είναι η μεγαλύτερη). Η δημοσίευση του ποιήματος έγινε μετά το θάνατο του Tolkien στο Lays of Beleriand, τον 3ο τόμο τoυ "The History of Middle-Εarth". Leithian είναι η μετάφραση της φράσης "Απελευθέρωση από τα Δεσμά".
 

Η Ωδή αφηγείται την ιστορία της διαφυγής του Μπέρεν από το Ντορθόνιον μετά την απώλεια του πατέρα του, Μπάραχιρ. Ερχόμενος στο νότο, εισήλθε στο Ντόριαθ και συνάντησε την Λούθιεν Τινούβιελ στο δάσος. Ερωτεύτηκαν και θέλησαν να παντρευτούν, αλλά ο πατέρας της Λούθιεν, ο βασιλιάς Θίνγκολ, είπε ότι θα έδινε στον Μπέρεν την κόρη του μόνο αν εκείνος κατάφερνε να φέρει ένα Σίλμαριλ από την Κορόνα του Μόργκοθ, από τα μεγαλύτερα βάθη της Άνγκμπαντ. 

Ο Μπέρεν ξεκίνησε αυτή την απέλπιδα αποστολή σε αναζήτηση του Σίλμαριλ με τη βοήθεια του βασιλιά Φίνροντ Φέλαγκουντ, αλλά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν από τον Σάουρον. Η Λούθιεν ήρθε μόνη τους και μετά από πολλά προβλήματα να βοηθήσει, και με τη βοήθεια του Χούαν του Λυκόσκυλου διέσωσε τον Μπέρεν. Χρησιμοποιώντας τις μαγικές τέχνες της, διείσδυσαν στην Άνγκμπαντ και έκλεψαν ένα από τα Σίλμαριλς, αλλά καθώς έφευγαν το χέρι του Μπέρεν που κρατούσε το Σίλμαριλ κόπηκε από τον καρπό, όταν το δάγκωσε ο Λυκάνθρωπος Κάρχαροθ. Τελικά, ο Λυκάνθρωπος κυνηγήθηκε και σκοτώθηκε και το Σίλμαριλ ανακτήθηκε, με κόστος όμως τη ζωή του Μπέρεν. Στη συνέχεια η Λούθιεν, επίσης, απεβίωσε, και παρακάλεσε τον ίδιο τον Μάντος. Έτσι εκείνη και ο Μπέρεν επέστρεψαν στη ζωή και κατοίκησαν στο νότιο τμήμα του Οσσίριαντ. Η Λούθιεν είχε γίνει θνητή και εντέλει μετά από καιρό απεβίωσε για δεύτερη φορά μαζί με τον αγαπημένο της.

The Lay of Leithian
 

Canto I

A king there was in days of old:   
ere Men yet walked upon the mould   
his power was reared in caverns' shade,   
his hand was over glen and glade.   
Of leaves his crown, his mantle green,  
his silver lances long and keen;   
the starlight in his shield was caught,   
ere moon was made or sun was wrought.   
   
   
In after-days, when to the shore   
of Middle-earth from Valinor  
the Elven-hosts in might returned,   
and banners flew and beacons burned,   
when kings of Eldamar went by   
in strength of war, beneath the sky   
then still his silver trumpets blew  
when sun was young and moon was new.   
Afar then in Beleriand,   
in Doriath's beleaguered land,   
King Thingol sat on guarded throne   
in many-pillared halls of stone:  
there beryl, pearl, and opal pale,   
and metal wrought like fishes' mail,   
buckler and corslet, axe and sword,   
and gleaming spears were laid in hoard:   
all these he had and counted small,   
for dearer than all wealth in hall,   
and fairer than are born to Men,   
a daughter had he, Lúthien.   
   
   
Such lissom limbs no more shall run   
on the green earth beneath the sun;  
so fair a maid no more shall be   
from dawn to dusk, from sun to sea.   
Her robe was blue as summer skies,   
but grey as evening were her eyes;   
her mantle sewn with lilies fair,   

but dark as shadow was her hair.   
Her feet were swift as bird on wing,   
her laughter merry as the spring;   
the slender willow, the bowing reed,   
the fragrance of a flowering mead,   
the light upon the leaves of trees,   
the voice of water, more than these   
her beauty was and blissfulness,   
her glory and her loveliness.   
     
   
She dwelt in the enchanted land   
while elven-might yet held in hand   
the woven woods of Doriath:   
none ever thither found the path   
unbidden, none the forest-eaves   
dared pass, or stir the listening leaves.   
To North there lay a land of dread,   
Dungortheb where all ways were dead   
in hills of shadow bleak and cold;   
beyond was Deadly Nightshade's hold   
in Taur-nu-Fuin's fastness grim,   
where sun was sick and moon was dim.   
To South the wide earth unexplored;   
to West the ancient Ocean roared,   
unsailed and shoreless, wide and wild;   
to East in peaks of blue were piled,  
in silence folded, mist-enfurled,   
the mountains of the outer world.   
     
   
Thus Thingol in his dolven hall   
amid the Thousand Cavers tall   
of Menegroth as king abode:   
to him there led no mortal road.   
Beside him sat his deathless queen,   
fair Melian, and wove unseen   
nets of enchantment round his throne,   
and spells were laid on tree and stone:    

sharp was his sword and high his helm,   
the king of beech and oak and elm.   
When grass was green and leaves were long,   
when finch and mavis sang their song,   
there under bough and under sun    

in shadow and in light would run   
fair Lúthien the elven-maid,   
dancing in dell and grassy glade.   
 

  
When sky was clear and stars were keen,   
then Daeron with his fingers lean,   
as daylight melted into eve,   
a trembling music sweet would weave   
of flutes of silver, thin and clear   
for Lúthien, the maiden dear.   
   
   
There mirth there was and voices bright;   
there eve was peace and morn was light;   
there jewel gleamed and silver wan   
and gold on graceful fingers shone,   
and elanor and niphredil   
bloomed in the grass unfading still,   
while the endless years of Elven-land   
rolled over far Beleriand,   
until a day of doom befell,   
as still the elven-harpers tell.

>>>> Canto II